Traject 2
Chimay – Parijs

Om half negen fietsen we Chimay uit. De zon werkt hard om de ochtendnevel die boven de weilanden hangt weg te werken. We beginnen in een heerlijk rustig tempo. We moeten nog 90 km. De grens naar Frankrijk passeren we bijna ongemerkt. Er staan geen borden maar KPN meldt dat we nu in Frankrijk zijn en onze navigatie zegt hetzelfde. We volgen een oude weg door het bos en komen niemand tegen. Aan het eind worden we door de navi over een overwoekerd pad gestuurd waar Laura snelhuppelend eventuele slangen ontwijkt (psychologisch lijkt snelheid te werken tegen slangenangst). Dit pad hadden we liever ontweken. Later vandaag zullen we nog eens 3 km of road gaan, leuk maar een beetje geforceerd voelt het wel. Goede les voor de komende dagen. Soms is een asfalt weg ook prima. In Coingt hebben we  een snelle rendez-vous met Femke die toevallig in de buurt is. Helaas ook hier geen café dus we kletsen wat in de schaduw van een ingestorte schuur terwijl wij een banaan eten. Qua eten hebben wij overigens geen overdreven wielrenners dieet. We ontbijten meestal met yoghurt, fruit en noten. Voor lunch nemen we een goed belegd pistoletje en tussendoor eten we dadels, gedroogde abrikozen, een appel en een banaan. En we drinken liters water. En niet te vergeten dagelijks een pilletje magnesium, multivitamine en creatine, allemaal goed voor de spieren. En het werkt! We hebben (bijna) geen centje spierpijn.

Het is nog heiig boven het dal rondom Laon als we wegfietsen. Bij Virginie is er alleen poederkoffie, dus we halen bij de bakker in de ballonnenstraat een eclair voor Esther, een brioche voor Laura en 2 straffe espresso. Ons enige bakje want waarschijnlijk is er weer weinig horeca te vinden in deze door dorpseconomie verlaten streken. De afgelopen 3 dagen fietsten we door het noorden van Frankrijk, vooral door landelijk gebied en kleine dorpjes. Het viel ons op dat in deze dorpen geen bakkers meer zijn, geen winkeltjes, zelfs geen cafés voor een kopje koffie. Wel zien we steeds vaker automaten voor allerhande eerste levensbehoeften. Vooral voor stokbrood. Maar met wie maak je dan nog een praatje? Van wie hoor je de roddels in het dorp? Gisteren was er een mannetje die overduidelijk ‘opgelicht’ was door de machine, zijn dure euro’s opgeslokt door een onbemande baquette automaat. Pas na 10 minuten gaf hij het op en liep (zonder bij iemand terecht te kunnen met zijn beklag) met gebogen hoofd naar huis. Wij zijn benieuwd of er binnenkort een wijnautomaat in de dorpen verschijnt…een onbemande toog met een 3 keuzeknoppen voor een kletsje. Druk 1 voor een praatje over het weer, druk op knop 2 als je een vraag wilt over je gezondheid, knop 3 als je wat wilt babbelen over de familie. En daar is het idee voor de 21e eeuwse dorpseconomie geboren.

Hier nog een tekstje (bv over de laatste 10km)

Al na een half uurtje rijden we vanuit Juilly het 23 kilometer lange fietspad langs de Canal de l’Ourq op. Een supergroene strook die ons via de noordkant van Parijs door alle onzichtbare banlieues leidt en bij La Villette de stad in leidt. Er zitten wat fikse (korte) klimmetjes in, dus dat we zo de stad in zouden rollen – zoals onze hotelmeneer zei – is helaas niet helemaal waar. La Villette is een stads rafelrandje, waar enorm veel gebouwd wordt en er allerlei leuke cafes langs het kanaal zijn. We drinken een cappucino (bijna goed dit keer, alleen de cacao blijft hardnekkig in de Franse cafes) in de Bistro du Canal en dan is het opeens echt: op de fietsjes over de Boulevard de la Chapelle! In Parijs! Vanuit Amsterdam!

Op La Place St.Georges stoppen we voor een nostalgische lunch: hier is Dominique opgegroeid. En dan dwars door Parijs naar het langverwachte eindpunt: La Tour Eiffel.